Op hoge leeftijd

 

 

Wanneer iemand op hoge leeftijd overlijdt is dat verstandelijk goed te begrijpen en te plaatsen. Je vader/moeder, opa/oma of overgrootvader/overgrootmoeder heeft een lang leven gehad en jij als kind, kleinkind of achterkleinkind heeft hem of haar lang tot zéér lang gekend. Dan is er toch weinig reden tot verdriet? Niets is minder waar. Emotioneel kan het verlies van de hoogbejaarde sterk doorwerken. De oude dierbare was er altijd. Heeft vele jaren een rol gespeeld in de levens van de kinderen, klein- en achterkleinkinderen. Maar door de hoge leeftijd ook in het leven van zorgverleners, huisartsen, buren enzovoort. Afgelopen week merkte ik dat weer bij de uitvaart van een bijna honderdjarige. Een kleindochter van rond de vijftig sprak liefdevol. Iemand van de dagverzorging, die haar meer dan twintig jaar regelmatig zag, was zichtbaar geraakt. Haar fysiotherapeut, die vergelijkbaar lang met haar samenwerkte, kon zijn emoties kwijt in het zingen van een lied. Wanneer je zo lang een dierbare relatie hebt kunnen opbouwen is verdriet de logische keerzijde.