13-04-2009
Met emotie
Een goede vriend belt op. Ik begroet hem enthousiast, wat direct honderdtachtig graden draait als ik door zijn emotie de reden van zijn telefoontje hoor. Zijn vrouw ligt in het ziekenhuis en zal zeer spoedig overlijden. Of ik de uitvaart wil doen. Ik laat hem het hoe en waarom vertellen en verdring mijn eigen emotie. Ingrid ken ik immers ook al dertig jaar. Werkte op dezelfde school waar ik als twintigjarige begon. We kwamen op elkaars verjaardag en zijn zelfs met elkaar op vakantie geweest. Twee maanden geleden waren zij en haar man te gast bij het feest van mijn vijftigste verjaardag. Op het eind van het telefoongesprek zeg ik Ties hun zestienjarige dochter namens mij te omarmen en maak een afspraak voor morgen. Ik vertel de onheilstijding aan mijn vrouw en val haar huilend in de armen.
Na een zeer druk bezocht rouwbezoek, rijden wij op de dag van de uitvaart van het uitvaartcentrum via hun woning en de school, waar zij de laatste jaren werkte, naar de kerk. Buiten staat haar groep acht te wachten, om haar samen met de familie naar binnen te brengen. Een emotioneel moment. De kerk puilt uit, zeker vijfhonderd mensen zijn binnen. De pastor en de andere sprekers benadrukken hoe liefdevol Ingrid was voor ieder die op haar pad kwam. Haar man, dochter, familie, vrienden, buren, collega's, leerlingen en ouders moeten een bijzondere vrouw missen.
Ingrid rust in vrede.