14-06-2008
Eerbetoon
Een enkele keer zie je het nog. Iemand die wacht als er een rouwstoet voorbij komt. In de meeste gevallen rijdt, loopt of fietst men gewoon door. De mensen hebben haast, zullen we maar zeggen. Of willen we niet geconfronteerd worden met onze eigen eindigheid. Des te meer valt het op als er wel sprake is van eerbetoon. Laatst maakte ik het weer eens mee. De overledene was opgebaard op haar eigen kamer in het verzorgingshuis. Beneden in de hal stond op een tafeltje haar foto en een condoleanceboek. Op de dag van de uitvaart vroeg de mevrouw van de receptie mij hoe laat mevrouw zou vertrekken. Op het afgesproken tijdstip kwamen wij met mevrouw in een dichte kist naar beneden. In de hal bij de uitgang had het verpleegkundige personeel zich aan weerszijden opgesteld en vormden op deze manier een erehaag. Het eerbetoon was in al zijn eenvoud zo indrukwekkend dat het mij ontroerde.